ilk 31 anılarımız

11 yaşındaydım. arkadaşlarım "31'e kadar say bırak" diyordu. anlam veremiyordum. neden 31? neden neden neden? neden 30 değil? aynı etkiyi yaratıyor işte!

sonra tuvalete geçtim. "bi denesem mi lan" dedim. tükürdüm elime... evet, başka türlü olmuyor sanıyordum, öyle öğrenmiştim. sadece tükürük... 31'e kadar sayıp bıraktım. bişey olmadı. "gibeyim böyle işi" dedim. biraz daha devam ettim. sayıyı hatırlamam mümkün değil ama gerçekten sayarak 150 küsürata gelince bende bi hallenmeler oldu.

"laaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaan" dedim sevinçle. "kadına gerek yokmuş, bu süper bişeymiş" dedim. yarıda bırakıp salona geçtim. gibim inmiyordu. daha da istiyordu. "yorulana kadar yapayım bari" dedim. "ne de olsa sonsuza dek sürecek bir zevk var elimde".
yeniden geçtim tuvalete. tükürükle doldurdum avuçlarımı. üzerinden zaman geçince daha da zevk vermeye başlamıştı. az daha zevkten bağıracaktım. her el hareketimde duyduğum zevk daha da katmerleniyordu. bu zevk dur durak bilmeden artıyordu! bitmeyecekti! sonsuza dek artacaktı.
derken aldığım zevk farklı bir boyuta ulaştı. daha değişik bir histi. ne olduğunu anlamadım ama inledim zevkten. doruk noktasındaymışım meğer. nereden bilseydim...

ve bir anda boşalma anına geldim. gibim taş olmuştu. dayanılmaz, tarifi imkansız bir acıydı. bağırarak yere düştüm. bacaklarımı hissetmiyordum. gibimin koptuğunu düşündüm. durumu anneme nasıl anlatacaktım... (anne 31 çekerken gibim elimde kaldı)
yerde bir süre süründükten sonra gözlerim tekrar açıldı. tek parçaydım. gibim hala yerindeydi...
o gündür 31 çekerim. ama o hissi asla unutmuyorum, unutmuycam.