beyler ben çok çekingen bir insanım aslında

içimde yükselen şeytani duygu bedenimi ele geçirmiş çoktan ve o hışımla olduğum yerde çok sert bir şekilde fırladım ayağa. hatta öyle sert bir kalkış yaptım ki, diğer masadakiler dönüp baktı tam o anda avradını zikeyim. Kalabalığın da dıbına koyarım diye düşünerek "gib-tir git lan burdan" diyerek bağırdım. "defol lan burdaaannn" diye daha kuvvetle bağırdım ardından. daha o anda söylediklerimden çok pişman olacağımı anlamıştım ama iş işten geçmişti amk. geri vites de yapmadım tabii; sert bakışlarımı düşürmedim. dişlerini hafifçe sıkarak; sadece benim duyabileceğim biçimde "allah belanı versin" diyerek çantasını ve ceketini alarak çıkıp gitti. Etraftakiler mal mal bana bakıyordu. elemanın hesap almasını beklemeden gittim kasaya hesabı ödedim ve çıkıp gittim o cafe'den. hesabı öderken, hesabı alan adamın suratıma ince ince bakışını ise hiç unutamam. o gün o olaydan sonra bir daha buluşamayacağımızı sanıyordum. her şeyin geri dönülemez biçimde sona erdiğini düşünüyordum ama bunda da çok yanılmışım. meğer hayat “serhat ne olaylar dönmüş dıbınakoyayım” dedirtecek kadar tuhaf ve enteresan olabiliyormuş.

---birinci bölümün sonu--- (yoruldum amk. devamı daha sonra)