hayat hikayemi anlatıyorum film gibi

zaman geçiyor. önce mesaj sayıları azalıyor. sonra telefona bakmamalar başlıyor. hep bahanesi var. noluyor diyorum nen var kujum, gülmüyor. soğuk soğuk alıyorum mesajları. noldu diyorum derdin ne? bişey mi yaptım bilmeden, hüsnü kuruntu yapıyorsun diyor. bişey yok sana öyle geliyor, dersler sıkı vs vs. peki deyip, gözlemeye devam ediyorum mal değilim amk, var bişeyler ama ne?yanına gelicem diyorum. iki günlüğüne, hafta sonu geliyorum diyorum. gelmemem için ısrar ediyor. bahane üretiyor. gitmiyorum ben de. pres yapmak istemiyorum. sıkmak istemiyorum ama içim içimi yiyor. pamuk ipliğine bağlı pigibolojim sapıttı sapıtacak.

bi gün akşam telefon açıyorum. ses yok. sonra tekrar yine kapı duvar. üçüncü de bi oğlan açıyor telefonu. yanlış mı aradım lan diyorum. sen kimsin diyorum ben onun erkek arkadaşıyım diyor. ney diyorum. rahatsız etme deyip küfür ediyor amın oğlu. lan oğlum diyorum, anan baban yok mu senin, üzülmezler mi diyorum, evlat acısı zordur bak üzme diyorum lavuk artisleniyor. şimdi gibtim ananı deyip kapatıyorum. 5binip otobüse gidicem, katliam yapıcam.

5 dakka sonra telefon çalıyor açıyorum. lütfen diyor. beni bi daha arama. olmıcak. benim erkek arkadaşım var, mutluyum, lütfen unut beni, hiç olmadım farzet diyor. hem ağlıyor hem söylüyor. sadece dinliyorum. yine soyutlamışım kendimi ama sözleri kurşun gibi ağır, saplanıyor beynime, iyi değilim, kulağımda tuttuğum telefonu 5 dakika sonra karşı duvarın dibinde 8-10 parça olarak farkediyorum.

ellerim kanıyor ama niye bilmiyorum.