hayat hikayemi anlatıyorum film gibi

zaman geçtikçe kendimi daha çok kaptırıyorum, artık hafta sonları pederin cebinden para aşırmaya bile başlamışım. sinemaya gidiyoruz, pizzacıya gidiyoruz, geziyoruz hep birlikteyiz ama bi gariplik var.

biz neyiz dıbına koyim? bana göre süt, ona göre çikolata mı? sevgilimiyiz, arkadaş mıyız kanka mıyız neyin lan biz? bu arada diğer arkadaşlarım artık bizi sevgili kabul etmeye başlamış, şaka yollu takılıyorlardı. herkes sevgili olduğumuzu zannediyor ama bizim aramızda, buna dair bir tek kelime geçmemiş. sadece birlikteyiz. beraber geziyoruz, beraber film izliyoruz, beraberiz ama adı yok. bi gün açılmaya karar verdim.

alıcam karşıma seni seviyorum diyeceğim. o da ben de seni diyecek adını koyacağız. ama hep erteliyorum, bir türlü cesaret edemiyorum aslında utanıyorum, kimseye seni seviyorum dememiim hayatımda. o iki kelime meğer ne zormuş, matematik e rahmet okutuyor.