esnafken bir anda zengin oldum hikayeli

kısacası atariden olmuştum ama en azından bu salağın benim rahatça geçebileceğim yerlerde yanıp yanıp tam ben kolu alcakken yanlışlıkla oldu diyerek yeniden başlamasının hevesimi kırmasından kurtulmuştum.
ama bir sorun daha vardı. bu küçük beyinsizle aynı odadaydım ve ister istemez konuşacaktık.
malın bana anlattığı şeyleri diyalog halinde yazıyorum gençler.

taylan- senin annenle baban gibişiyo mu lan?
metalik- ne bileyim lan, küfürlü konuşmasana. seninkiler? (burda ufaktan merak da etmiştim beyler yalan olmasın)
taylan- evet. anahtar deliğinden izliyorum lan ben.
metalik- yuf lan. sallama. yalancı.
taylan-vallaha lan. yemin ederim bak. babam anneme reçel sürüp yalıyo.
metalik- yalan söyleme lan. reçel kahvaltıda yenir. (burda hakkaten bunu demiştim lan, vizyobnsuzluk varmış küçükken bende)
taylan- olum bak ekmek kuran nimet çarpsın ki doğru söylüyorum lan. al bak ayaklarım da yerde ellerim de önünde.(tek ayağını yerden kaldırırsa ya da işaret ve orta parmağını çapraşık tutarsa edilen yeminler geçersiz sayılır gibi bi şey vardı eskiden)

muhabbet böyle reçelin türüyle, arada balla filan devam etti gençler. benim aklım durmuştu o sıralarda. hayal bile edemiyordum. zaten o günden sonra taylanla çok görüşmeyecektim. anca oyunda adam ekgibliğinden birlikte oynuyoduk o kadardı tüm arkadaşlığımız. o yüzden dinledim filan ama pek de kendimden ailemden filan bahsetmedim.

zaten o sıralar kafamı bunlara yoramazdım. babamı merak ediyordum, bi yandan da taylan binine uyuz oluyodum tabii.
babası okula gidiyo, annesi evde filan.. koruyacağı kimse yok.

benim babam gider nereye gittiğini bilmezdim. bi yerler söylerlerdi ama nereden bileyim. zaten yalan söylüyorlarmış.
odun almaya giden adam 2 ay eve dönmez mi lan?!
dönmüyodu işte, geldiğinde odun da olmuyodu yanında.