esnafken bir anda zengin oldum hikayeli

annem korkmamı istemediğinden sürekli konuşuyordu benimle.
bişey yok korkma diyordu. diyordu demesine de, rengi atmış bir halde ve sesi titreyerek nerdeyse gözünden yaşlar gelerek söylüyordu bunu. ben güvenli yerdeydim ama. bana bi şey olmazdı. o yüzden pek korkmuyordum.
merak etme annecim ben korkmam demiştim. tezgahın altından çıkıp babamın benim için kağıttan yaptığı korkutucu adam maskesini almaya da gidecektim birileri gelirse diye ama annem izin vermemişti. o zaman inceden bi "birileri gelirse annemi nasıl koruycam?" korkusu olmuştu ama.

sesler yandaki asker lojmanından geliyordu. sonradan aklıma burcu geldi. adını bilmediğim bi komutan vardı. adı komutan işte hatırlamama lüzum yok. komutan amca deyip duruyodum zira. sarışındı burcu. balkondan burcu ben büyüynce senle evlencem demiştim de kız iki gün dışarı çıkamamış..
benden 6-7 yaş büyük bi kız ama beni de çok severdi. annemlerden izin alıp beni gezmeye zütürürdü. mahallede en yakın arkadaşlarından biriydim. bi de küçük sevgilisiydim. yani o öyle derdi ama nerden bileyim ben gerçekten sevgiliyiz sanıyodum.

ordan halime acımayın binler. bizimki harbi bi ilişki gibiydi. beni alıp gazinoya zütürürdü. cam şişede kola filan içerdik.
ben onun için askeri gazinoda nerdeyse benle aynı boyda olan bi darbuka çalmıştım hatta. (darbuka değil, ben küçüktüm.)

acaba burcu korkuyo mudur diye de düşünmeye başlamıştım o sırada.
babam gelseydi haklarından gelirdi dışarda kimler varsa ama işte babam yoktu.
evde değildi. göreve gitti demişlerdi.