bugün yaptığım bi kahramanlığı anlatayım

baktım çocuk üzgün oturmuş kaldırıma meyve suyu içiyor.

hemen koştum yanına; neyin var evlat? dedim.

abi babamdan aldığım paraları biriktirerek aldığım top ayşe ablanın bahçesine kaçtı dedi.

eee iste versin dedim.

yok ayşe abla burda top oynamamıza izin vermiyor. o yüzden de topumu asla vermez dedi.

çok sinirlendim. aynı aşağılık cadaloz karı bizim de topumuzu vermiyordu.

ama artık çocuk değildim, büyümüştüm ve güçlüydüm.

artık ondan hiç mi hiç korkmuyordum.

koştuğum gibi arabanın bagajından pompalıyı aldım.

kapısına dayandım ayşe ablanın.

ayşe abla dışarı gel bi dakka konuşcaz dedim.

pencereyi açtı ve direkt topu vermicem huur çocukları dedi.

topu vermek zorundasın yoksa hiç istenmeyen görüntüler ortaya çıkıcak dedim.

o topu almanız için ölümü çiğnemeniz lazım dedi.

pekala, bunu sen istedin dedim.

bahçe kapısına esnaf tekmesi vurdum.

pompalıyla pencereden iki el ateş ettim.

ayşe abla yere yattı.

sonra pompalıyı bi daha doldurdum ve evin kapısını da kırdım.

iki el daha ateş edip ayşe ablanın işin bitirdim.

karyolanın üstünde kanlar içinde yatarken topu alarak çıktım.

o küçük çocuk öyle mutlu bir şekilde koştu ve sarıldı ki bana gözlerim doldu.

topu verir vermez polis arabaları geldi.

beni tutuklayıp nezarete attılar.

akşam üstü de serbest bıraktılar çünkü; nöbetçi hakim de küçükken bu top olaylarından çok çekmiş.

sen halk kahramanısın dediler, derin devlet bulaştı işe ve benim pisliğimi temizlediler.

ben artık eski ben değilim; amerika'da örümcek adam neyse türkiye'de de ben oyum.

bana bundan sonra daha dikkatli davransanız iyi olur yoksa yine hiç istenmeyen görüntüler ortaya çıkabilir.