piçin tekiyken nasıl asosyal ve yalnız bir

bizim mahalleye çok uzak biryere değil biraz çeşme tarafına yukarıya doğru orada oturuyormuş sınıfındaki itlerden öğrenmiştim. biraz daha açılmıştım. sınıftaki kızlarla taşşak geçiyorduk. ama hepsiyle arama mesafe koydum. buna inanmıştım artık insanlardan zarar geliyordu bana. acımamaya başladım yavaş yavaş. kaba bir insan olma yolunda ilerliyordum. ne kovalayacağımı arıyordum. kış mevsimiydi. yapacak birşey yoktu. kulaklığımı takarak müzik dinleyerek geçirdim günlerimi. bazen eve 3te geldiğim oluyordu birşeyde yapmıyordum. terasta müzik dinleyerek , sigaramın birini yakıp ötekini söndürüyordum.. ruh gibi dolaşıyordum. birgün merdivenlerden inerken amcamın oğlu belkide baba tarafındaki tek sevdiğim insan önümü kesti. ağzından çıkan tek cümle şu oldu : benle gel.