hava karardığında hastanelerde ruhlar

artık ebem gibilmişti. gerçek anlamda, hangisinin rüya hangisinin gerçek olduğunu ayırt edemiyordum. herkes suratıma dik dik bakıyordu artık. eve gittim bir duş aldım. aynı sesleri sanki evde de duyuyordum. gördüğüm cesetler zaten aklımdan gitmiyordu. kız arkadaşımı çağırdım oturdum yanında ağlamaya başladım. 24 yaşında adam amk. kızda şaşırdı. anlatmadım hiçbirşey ama hak verdi tabi morg olunca. çık işten dedi. en mantıklısı buydu ama ne tak döndüğünü anlamadan çıkmak olurmuydu? cüneyt abinin ne yaptığını anlamadan çıkmak. ama artık herkes deli gözüyle bakıyordu bana. cüneyt e de mağdur gözüyle. lan aklıma yine bi fikir gelmişti. şimdi herşey çözülecekti amk.

bu cüneyt zütü aynı şeyi sürekli yapıyordu, sürekli morga giriyordu. onun nöbetinde o haldeyken yakalayıp başkalarına da gösterecektim. kime? tabi ki kameracıya. gittim bunun yanına zaten canlı izliyor herşeyi. anlattım durumu. deli olduğumu düşünüyor ama keybedeceği birşey yoktu. tamam dedi. izliyoruz cüneyt i. gazete okuyor yine dıbına koduğum. lan böyle hayat mı olur. beyler 1 saat 15 dk filan izledik aşağı yukarı. sonra bu kalktı yerinden morga yöneldi. işte o anda fırladık yerimizden. cüneyti öyle yakalayıp deliliğini ispatlayacaktım ve artık kaçışı yoktu... en fazla 10dkmz vardı çok rahat yeterdi. asansöre bindik -2ye geldik. koşa koşa geldik morgun önüne. inşallah toparlanmamıştır sesimizi duyup. hemen kapıyı açtık...