hava karardığında hastanelerde ruhlar

ağlayan suratım karşımda da kameracı. lan dedim yannanı yedik şimdi nasıl anlatacaksın. bana bakıyor öyle noldu filan diyor. içeriden ses geldi baktım filan ışık kapandı bi daha yanmadı dedim. tabi saç olayını filan hiç karıştırmıyorum. nasıl yanmıyor dedi morga girdim amk. bu girer girmez ışıklar açıldı. bende içer baktım böyle fırça gibi bişeyde yok beyler yani elime değene benzeyen bişey. eleman bana döndü nasıl yanmaz bu ışık dedi. bende inanamıyorum amk ama gerçekten yaşadım.

neyse dedim lan sen niye geldin. cüneyt abinin daha önceki görüntülerine baktım başka birşey buldum dedi. ama bana da acıyan gözlerle bakıyordu. ee hadi bakalım dedim. yok yok ben hazırlayayım sonra bakarız dedi. gitti. beyler adam beni de deli sanmıştı, görüntüleri de artık göstermezdi bana. ama ben yaşadıklarımın gerçekliğinden emindim. gerçekten oluyordu. cüneyt abiyi öyle görmem, içeriden gelen sesler, ışıkların yanmaması, elime değen saçlar, kamera ekranının kapanması...