yolda yürüyen kızı durdurdum

yalan hiç çıkmaz aklımdan. alıştım, kalbimi kandırdığımda, söyleme asla, ne şimdi ne sonra, çalıyordu mp3 de, kurbandan..

o kadar kilitlendim ki şarkıya, ve bastıra bastıra sakın söyleme diyordu şarkı...

ece nin gözleri kan çanağına dönmüş ve uykuya ihtiyacı olduğu her aksak hareketinden belli eden bir bünyesi vardı..

şöyle geç artık, gidip kanepede yatacak halin yok.. dedim,

sen bana karışma istediğim yerde yatarım dedi..

benden nefret ettiğini biliyorum, diyerek büyük bir adım atmış oldum, gerçek düşünceleri şimdi geliyordu..

söylemekten çekindiği cümleler ağzının içinde hiçbir zaman yer etmemişti ecenin ama, nefret ve kin senin gibi egoistlere yakışır bickle, ben nefret etmeyi hayallerime yenik düştüğüm an yere bırakmıştım, dedi.. bu boyutta söylenebilecek hiçbir kelime yoktu.. anlamamazlıktan gelip, burada yatmanı istiyorum dedim, 7 saatlik dialogumuz gereği, ve ciddiyetimi bozmadan yatmazsan şu anda bu evden çıkıp, gibtir olup gidiyorum dedim.

isteseydi, gibtir git lan, ihtiyacım var mı sana diyebilirdi. ama demedi.