bu başlıkta içimden geleni söyleyeceğim

insanların yüzlerini saymaktan bıktım kardeşim bıktım. yüzüme yapay maskeler takmaktan bıktım. artık dua ederken ellerimi yüzüme doğru zütürüp 'amin' dediğim zaman, yüzüme değen ellerim sanki benim yüzüme değil, başkasının yüzüne dokunmuş gibi hissediyorum. sanki o dokunduğum yüz benim değil, ne kadar amin desemde yüzümde o ilahi rahatlamayı hissedemiyorum. bıkıyorum bazen arkadaşım bıkıyorum. dışarı çıkarken ayrı, kızlarla konuşurken ayrı, erkeklerle konuşurken ayrı maskeler takmaktan bıktım. bıktım ki bıktım. maskelerim artık eskisi gibi yeni değil, yüzüm eskisi gibi temiz pürüssüz değil. ruhum, parçalanmış.

Düşüyorum aşağıları hep düşüyorum. kalkıyorum ayağa her seferinde her düşüşümde, tamam diyorum artık kazanacağım. Artık kaybetmek yok diyorum. hayat bana geçiriyor yumruğunu, burnumun tam ortasına. yıkılıyorum yere yıkılıyorum. başım dönüyor, yere uzanıyorum. tekrar kalkıyorum, bu sefer kaybetmeyeceğim diyorum. sonra bir de bakıyorum, yine düşmüşüm...