ne yapacağımı bilemedim. hemen kendimi geri çektim.ne tepki vereceğimi bilmiyordum. söyleyecek söz bulamamıştım.

-istediğim şey bu anlasana! kabullenmeliyim bunu.
+miray.
-off özür dilerim.
+bi daha böyle bir hareket yapmanı istemiyorum.
-tamam.

beni öptüğünde acaba ne hissetti diye düşünüyordum. oldukça garip bir durumdu o sıralar...

+devrimi ne yapacaksın?
-bilmiyorum.ama merak etme ortamı bozmam özgürle sen yine bir arada olursun.
+şuanda bir önemi yok. senin iyi olmanı istiyorum. istersen ikisiylede görüşmeyelim yeni arkadaşlar edinelim belki hoşlanırsın?
-off anlamıyosun anlamıyosun...

ağlıyordu yine. evet anlamıyordum. daha doğrusu bunun gerçek olmasını istemiyordum.ben bile arkadaşımın lezbiyen olmasını kabullenemezken o nasıl kendine kabul ettirecekti ? ailesi yoktu başında... çok zor bir hayat onu bekliyordu...
sarıldım sımsıkı. güçlü ol dedim. güçlü ol...

-iyi ki varsın merve... sen olmasan ne yapardım ben.
+asıl sen iyi ki varsın. merak etme hep yanındayım.
-size bir daha gelemem ama teyzenle pek iyi konuştuğumuz söylenemez.
+o da ne demek ? kalk hadi bize gidiyoruz.
-yok ben gelmem.
+teyzem anlayacaktır... kalk sen.
-seninle görüşmemi istemiyor.
+biliyorum ama bir önemi yok. kalk bize gidelim hallederim ben.
-iyi peki...

bu kadar zor durumdaydı ama ne annesi ne babası yanındaydı. gerçi benimde ondan ne farkım vardı ki ? size biraz bizim gibi ailelerden bahsedeyim satırlarımda... bizim anne babalarımız çalışır eşek yüküyle para kazanır ama aile kavramı yoktur. sanki herkes birbirinden bağımsız hareket eder. bizim saçımızı çalışmayan ananelerimiz, dedelerimiz okşar çoğu zaman. bizim gibilerin annesi babası sağdır ama yoklardır.siz okuyun diye çalışıyoruz, size daha iyi bir gelecek için çalışıyoruz cümleleri binlerce kez kurulur. benim gibilerse keşke annem çalışmasa, daha kötü olurdu durumumuz ama en azından annemle olurdum diye düşünür.ama bizim düşündüklerimiz olmaz. ailelerimiz hep çalışır, sürekli çalışır. başımızda olmazlar, anca çok kötü bir şey olunca onlara sığınabileceğimizi öğretirler bize.her genç kız gibi en ufak olayımızda annelerimize sığınamayız. çünkü öyle programlarlar bizi. bunlar bizi sevmediklerini göstermez, bilirim annemde babamda canını verirdi benim için eskiden. sevmeye bile vakitleri olmazdı ki neyse... dağıtmayalım konuyu.

teyzem bizi hiçte hoş karşılamadı kapıda.ama sakin görünüyordu. geçin içeri dedi... girdik.ne yapacağım ben sizinle ? ufacık yaşınızda şu yaptıklarınıza bak. neyse geçin içeri oturun dedi.