şeytan çağırma hikayem

öylece önümüzde duruyordu. artık ne ses var ne gölgeler. o varlık baktığımız kapının önünde arkası bize dönük. bembeyaz duruyordu. saat gecenin 5 ydi. kuzenle birbirimize bile bakamıyorduk korkudan. ikimizde yere bakıyorduk. ben arada göz ucuyla gittimi diye bakıyordum. nafile hala ordaydı. içimden allaha yalvarıyordum. tevbe ediyordum. kurtart bizi diyordum. ama o hala ordaydı. acaba çemberin içinden çıkmamızı bekliyordu diye düşünce geldi. eğer birşey yapmıyorsa ya çembere giremediğinden. ya da öylece durup bizim akılımızı kaybetmemize neden olmak istiyordu. ev birinci kattaydı. kuzene usulca dedim. pencereye koşup aşşağı atlayıp kaçalım yoksa sonu iyi olmayacak dedim. o kımıldamıyodu bile. korkudan buz kesilmeşti. onu bırakıpta kaçamazdım. iyimisin dedim. sus konuşma dur bi falan gibi bişeyler diyodu.