anlatıyorum bir kitap gibi yalnızlığımı

Hep adım atmak için bir şeylerin olmasını bekledim. Bugüne kadar böyle idare ettim. Tutundum başkalarının mutluluğuna. Başka insanların mutluluğunu kendiminkinin önüne koydum. Kırmak , yarı yolda bırakmak istemedim insanları. Onlar güldüğünde güldüm , onlar ağladığında ağladım onlar gibi davrandım onlar gibi olmak istedim. Zamanla uzaklaştığım eski sevgililerimden ayrılamadım bile. Belki de onlara iyilik yaptığımı sanıp kötülük yapıyordum. Ama insan değerini bilince göz yaşının , zor oluyor döküleceğini bilerek hareket etmesi. Her ne kadar o kişi ayrılıktan bir hafta sonra başka birine sana söylediği şeyleri söylese bile. Eğer yalnızsan yalnızsındır aslında ne fazlası ne azıdır. Zaten yalnız doğuyoruz ve yalnız öleceğiz. Bunu bilmemize rağmen hala yalnızlığımızdan kurtulmak istiyoruz. Benim yalnızlığım benim en büyük düşmanım. Ama ne gariptir ki doğuştan başlayıp ölene kadar yanımda olacak tek sahip olduğum şeydir aynı zamanda...