çıldırıyorum panpalar sakinleştirin beni

bir resim vardır onca gürültülü görüntü arasında
hiç aklımdan çıkmayan
hani bunu mutlaka birine anlatmalı dedirten cinsten
nasıl olsa kaydedilmiş bir hayat parçası
orta yaşın hafif üstünde
düzgün bir kadın
düzgün bir yolun ortasında
düzgün bir binanın önünde bağırıyordu
ama yapmayın o daha bir çocuk
hala sırtına havlu koyasım var
vakitsiz terlemelerde üşütmesin diye
yapmayın o daha bir çocuk

ama yapmayın diyordu kadın
o daha bir çocuk

düzgün metallerle kaplanmış
ve hiç penceresi olmayan
bir cezaevi aracının içindeydi
onaltı yaşındaki çocuk
yüzü görünmüyordu çocukların
sadece bir tanesinin eli

ama yapmayın diyordu kadın
o daha bir çocuk

ama yapmayın diyordu tanrı
o daha bir çocuk...

o dönem mahkeme çıkışı cezaevi aracında zütürülen, yasadışı örgüt üyesi oldukları düşüncesiyle işkence görmüş ve yargılanan çocukların ardından bir annenin feryadıydı: "zütürmeyin! o daha bir çocuk" "o daha çok küçük" . suçları büyüktü. duvara "yaşasın halkların kardeşliği" yazmışlardı. gençlerden biri mahkeme sırasında emniyette copla nasıl tecavüze uğradığını anlatırken baygınlık geçirmişti.
davanın gazetelerdeki adı "manisalı gençler"di. halbuki onlar daha çocuktu. tıpkı içlerinden birinin annesinin haykırdığı gibi...