şeytanla yaptığım anlaşmayı

yıl 2006, aylardan eylül 29
konuşmaktan kesildiğim 6. gün. annemin pgiboloğa zütürmesinin, babamın yüzüme bakmamasının beşinci günüydü. ilk gün şaka yapıyorum zannedip aldırmamışlardı fakat ikinci günü sanırım anlamışlardı bir şeyler olduğunu. buralar pek önemli değil; 6.gün: artık kabullenmiştim ömür boyu konuşamayacak sanmıştım. ne arkadaşlarımla buluşabiliyor ne dışarı çıkabiliyordum. o günün gecesi yattım uyuyorum, birden bire kafamda bir ağrı balkonda uyandım yerde. bura nere nasıl geldim demeden karşımda abimi gördüm. olum mal mısın saat kaç olmuş ne ses veriyorsun ne birşey seni hırsız sandım dedi, kafamda su bardağı kırmıştı. beni içeri geçirdi, alel acele buz koyduğu torbayı elime verdi başına koy, ses çıkartma doktor moktor uğraşmayalım bu saatte annemlerde yaygara koparmasın dedi saat 3.30-4 arasıydı kan falan yoktu kanamamıştı yani ben de üstelemedim. bir not defteri ve bir bardak sıcak kahve koymuştu önüme not defteri kareli küçük not defterlerinden madem konuşamıyorsun yaz bakalım dedi ben kağıda yazıorum: "ne yazıyim?" nasıl konuşamıyorsun neden oldu onu yaz dedi. "abi bilmiyorum sabah kalktığımda bu haldeydim." yazdım kahvemden tam bir yudum alacakken fincanıma vurdu ve boğazıma sarıldı sen kimi kandırıyorun huur çocuğu he kimi kandırıyorsun dedi ölücek gibiydim gıdım nefes alamıyordum tam o sırada babam geldi ayırdı falan bana ilişmedi gibtir git yatağına yat dedi yattım ama kavga gürültü seslerini duyuyordum herkes sıkılmıştı bu olaydan çünkü. abim o zamanlar sabancının şirketlerinden biri olan olmuksa'da planlama sorumlusu olarak çalışıyordu yeniydi, torpille girmişti. herneyse sabahleyin sendelleyerek kalktım kafamda gece kırılan bardağın ağırısı var tuvalete gittim işedim, yüzümü yıkadım aynaya baktım bide ne göreyim...