peki ya sen olsaydın ne yapardın

o gün binliğinemi yoksa isteyerek mi yaptı bilmiyorum internete girip chat sitelerine girdi. ya izlediğimi bildiği için kızdırmak için yapıyordu, yada gerçekten artık bitmişti ve eski hayatına dönmek istiyordu. ikincisin düşünmek bile kalbimi paramparça ediyorken karşımda birileriyle konuştukça kan beynime sıçrıyordu. am züt muhabbeti yapmıyordu ama muhabbet ediyordu 10 15 dakika konuşup çıkıyor başka nickle girip başkasıyla konuşuyor sürekli birileriyle konuşuyor ama uzatmıyordu. girdiği siteleri yasaklıyordum ama gibtiğimin netinde chat siteleriyle başa çıkılabilirmi. vazgeçtim yasaklamaktan. hem iyice açık açık yaparsam format attırır gib gibi kalırdım iyice kafayı sıyırırdım. birkaç gün hiç bir şekilde görüşemedik sonra telefonunu açtı.. birkaç kez aradım, açmadı. sonunda açtı.. sesini duyar duymaz kimsesiz bi çocuğun anne şefkati görmesi gibi aldı beni bi ağlama amk. kızmam sövmem gerekirken hiçbirini düşünecek halde değildim. gavatmısın diyenler olacak elbet biliyorum, ama kolay değil bir insanın kimsesiz olması. heleki kalabalık içinde yalnız kalması. ailemle konuşmuyor, işyerinde sabahtan akşama kadar tek kelime etmeden işimi yapıp geliyordum. konuşabildiğim tek nefes vardı oda bırakıp gitmişti. 2 arkadaşım daha vardı ama ikiside evli. adamlarla sürekli birlikte olamazsın ayrıca onlarda anlayamazdı beni. birkez anlatmak istedim beni öyle üzgün görünce olum gel gezelim giberim karısını kızını biz evlendikte noldu diyip aklı sıra teselli etti. bilmiyorki benim kız mız umurumda değil, hem dert ortağımı kaybetmenin üzüntüsü ondan daha büyük olanda nefesin tekrar eski hatalarını yapacak olma korkusu... benim yüzümdendi. yine benim yüzümden. o kız yine öyle şeyler yaparsa benim yüzümden hayatı mahvolmuş olacaktı. o gün telefonu açıp karşılıklı ağladık. hiçbirşey konuşamadık. sadece yarın konuşalım diyip kapattı.