peki ya sen olsaydın ne yapardın

zaman geçtikçe artık sadece aynı evde oturmayan ve birlikte olmayan karı koca gibiydik. hatta kocacım diyordu bazen, söyle hanım diye makara yapıyordum. ona okadar bağlanmıştımki, şuanda bile anlatırken o günleri düşündükçe kültablası dolup taşıyor. düşünsenize lan dünya yıkılmış 2 insan kalmış. kendini öldürmek yok. yaşamaya devam edeceksin. ve o kalan kişiyle günleri geçirmeye başlıyorsun. artık herşeye alışmışken ondan uzak tek başına yaşamaya devam edeceksin.. koskoca dünyada ki tek konuşabildiğin, dertleşebildiğin, varlığıyla mutlu olduğun insan da elinden kayıp gidecek.. o kişi benim için nefesdi. birzamanlar ben ondan uzaklaşmak istediğimde ağladığı günler gibi, şimdi hiçbirşey yokken ben, acaba gidermi korkusuyla kendimi yiyip bitiriyordum. hem kendim ne yapardım onsuz, hemde o ne yapardı bensiz. bunca zaman sonra eskisi gibi olduğunu düşünmek bile canımı yakıyordu.
zaman geçtikçe nefesde eskiden kızdığım cinsellik konusuna tekrar girmeye başladı. eskisine göre biraz daha ılımlı olarak konuşuyor, hatta ufak dokunmalar, ateşli öpüşmelere izin veriyordum. ama onca zaman boyunca nefesi hiç sokakta caddede milletin içinde öpüp dokunmadım. sokaklarda görüyorum adam kız arkadaşını milletin içinde bi gibmediği kalıyor. bana ters aga. bir insan kız arkadaşını başkalarının gözünde huur durumuna nasıl düşürür. ya bende bir gariplik var yada millette amuğa goyun. insan hiç sevmediği sırf gibmek için takıldığı kızı bile başkalarının da gibeceğini düşününce bi kıskanma gelir, nasıl oluyorda kız arkadaşlarını sokakta o şekilde o pozisyona düşürüyorlar anlayamıyorum. anlamakta istemiyorum...