peki ya sen olsaydın ne yapardın

pgibiyatr ile zaman zaman nefesdende bahseder olmuştuk. ben nefes konusunda yardım almam gerektiğini düşündüğüm için pgibiyatr ile kendi sorunlarımdan çok nefesin sorunlarını konuşur olmuştum. neden çalıştıramıyorum, neden alkolden uzaklaştıramıyorum, neden şöyle neden böyle... kötü etkilememek için kendine göre cevaplar veriyordu fakat benim beklentim neydi bilemiyorum. aslını isterseniz bana bir sihirli kelime söylesin ve onunla nefesi değiştireyim istiyordum. günler geçiyor sınav yaklaşıyordu. paranoya haline gelmekteydi nefes. bir insan sevmediği birisini bukadar düşünürmüydü. düşünmelimiydi? kendi sorularımda boğulur olmuştum. oysaki kendi sorun'larım gittikçe birikiyordu. doktor zaman geçtikçe ilaçlarımın dozlarını artırmaya başladı. çünkü düzelmek bir yana gittikçe kötüleşiyordum. kendi kendime konuştuğum anlar oluyor, kimseyi bulamadığımdan kendimle dertleşiyordum. birçoğunuza garip gelcek ama bildiğin oturuyordum odama geçip, napıcaz? şöyle davranmak en iyisi? düzelmiyo ama amcık öyle davransan ne değişir? düzelene kadar uğraşacağız, o iyi birisi. peki ben nolacağım. bu bara gitmeleri nasıl bırakacağım? böyle uzadıkça uzayan kendi kendime konuşmalarımın sonunda napıyorum ben amk diyip beş dakika sonra şöyle yapsam nolur böyle yapsam nolur acaba diye tekrar düşünmeye devam ediyordum..
nefesin dershane saatleri değişmişti. artık çıkışta gelemiyordu yanıma. mecburen gün içinde buluşmalıydık. buluşmalıydık ama nasıl? zaten iş yerinde sürekli göze batar hale gelmiştim, ayrıcada herkes uzak duruyordu benden. onlarda haklı belkide herkesin kaybedeceği şeyler var. peki ya benim neyim var?