bu başlıkta içimi döküp siktirp gidiyorum

Evet... Önce kendime bile söyleyemediklerimi yazıyor kabul ediyor, ardından gibtir olup gidiyorum her zamanki gibi kendi dünyama.

Öncelikle her ne kadar önyargılı olsanızda söylemek istiyorum ki bir liseliyim. normalde lise 2 ye geçmesi gereken ama tam bir mal olduğu için 1 de kalan 16 yaşında bir şeyim. Aslında mal olduğumu söyleyemem, sorun kafamın içinde,Bir kaybeden olduğumu ümitsiz bir vaka olduğumu ve gelecekte ne olacağını o kadar çok düşünüyorum ki hiç bir şeye dikkatimi veremiyorum. yanlızlık beni adeta harcıyor. evet kaybedenin biriyim ve yanlızlıktan ölmek üzereyim,ne bir dost ne bir arkadaş nede bir sevgili .ailen haricinde tanıdıklarını say deseniz sayıcaklarım bir elin parmaklarını geçmez,o kadar bile etmez...

Bazen düşünüyorum, neden bu kadar yanlızım ? Tipsizmiyim ? değilim fiziksel bir sorunum mu var ? yok aptalmıyım ? değilim. boş bir insanmıyım ? değilim bir çok konuda ilgiliyimdir gitar çalarım çizim yaparım vs.ama kabul etmeliyim ki sosyal fobisi olan garip bir insanım çok garip olmamama rağmen normal insanların hoşlandığı, sevdiği şeyleri sevmem zevklerim farklıdır. fakat dediğim gibi bunlar garip şeyler değil insanların benden uzaklaşmasını sağlayacak şeyler de değil. peki ne ? dediğim gibi biraz garibim biri benimle konuştuğu zaman bir süre hep kısa cevaplar veririm alıngan biriyseniz bunları gibtir git olarak bile anlayabilirsiniz. hele bir kişi bana laf attığında diğerlerinin de dikkatini çekiyor ve herkes bana bakıyorsa çok daha kötü neredeyse hiç konuşamam konuşursam mal mal cevap verir belkide arkadaş olmak için bana laf atan kişiyi bozarım. Tabiiki bazı arkadaşlıklarım olur onlarda bu dediklerime aldırmayıp sabreden insanlardır genellikle çünkü bir süre sonra açılırım komik ve zekii biri olduğumu söylersem artislik yapmamış olurum umarım yanımda arkadaşım varken inanılmaz özgüvenim olur her türlü yırtıklığı yapabilirim belkide sorun bu söylediklerimi tanışır tanışmaz yapamamamdır zira hiç bir kızın bu söylediklerime tahammül edeceğini düşünmüyorum belkide bu yüzden bu kadar yanlızımdır...

dediğim gibi arkadaşlıklarım arada oluyorsada uzun sürmez benim bir kaybeden olduğumu anlayana kızlarla neredeyse konuşamadığımı anlayana kadar.kim böyle biriyle takılmak ister ki ? özgüvenim artar demiştim evet fakat ne kadar özgüvenim artsada güzel bir kız karşımda iken dünyanın en sıkıcı insanı olurum peki normal arkadaşlıklarım gibi bir süre sonra düzelir miyim ? bilmiyorum bir kızla hiç o kadar ilerleyemedim malesef...

Bu yanlızlığım artık o kadar üzüyor ki beni bazen ümitlenip öyle olmasam bile herkes üzgün/kızgın olduğumu sanıyor herhangi biriyle tanıştığımda ilk sorusu moralin mi bozuk üzgünmüsün oluyor sanırım artık ümitsizliğim yüzüme kazınmış. bazen okuldan eve geç giderim dolaşmak biraz olsun rahatlamak ve unutmak için tabii her gün evde olan evden çıkmayan bir insan olduğum için ailem merak eder hemen sevgiliye/arkadaşa bağlarlar keşke öyle olsa, evet demek isterim ama diyemem. onlar için de zor tabii düşünsenize mal bir oğlunuz var evden çıkmıyor hiçbir arkadaşı yok. Millet ne der ?

Açıkcası bu ümitsizliğimin, yanlızlığımın geçip geçmeyeceğini sorarım kendime her gün. Acaba bu hayatta bir amacım olacak mı ? yaptığım iyi bir şey olacak mı ? eğer buraya kadar okuduysanız cevabını muhtemelen anlamışsınızdır bu sorularımın.ama ben kendime söyleyemiyorum o cevabı amaçsız bir insan olduğumu kimsenin değer vermediği işe yaramaz biri olduğumu söylemek zor geliyor.ama işte söyledim rahatlarım sanıyordum ama dahada beter oldum ve gidiyorum...