masa lambam haklıydı galiba

"bende o kadar memnun sayılmam hayatımdan ama iş yok güç yok, baba parasının gücü ve sorumluluğu belli, yapacak bir şey yok." dediğim sırada perdem yavaş yavaş açılmaya başladı. gün ağarmıştı. pencereyi açtım, kuşların sesi geliyordu. daha önce bu sesleri bu derece dikkate aldığımı hatırlamıyordum.
"dışarıya çık, deniz kenarında kahvaltı yap senin için planlarımız var" dedi lamba.

sürpriz olsun diye mi yoksa söylemeyeceğini düşündüğümden midir ne planı diye sormadım. hazırlandım. "çıkıyorum" dedim. "zibidiyi almayı unutma" dedi "hadi bol şans"
zibidi ne diye düşünürken zippom açılıp kapanmaya başladı.

her haltı bilen lambanın dili mi dönmüyordu zippo demeye?, yoksa ihtiyarlar gibi bilge görünmek için numara mı yaptı? yine bir ikilime sürüklenmiştim.

sahile indim. uzun zamandır gelmediğimi hatırladım. oysa ne dil dökmüştüm bizimkilere. illa deniz kenarında bir şehirde okuyacağım diye. insan elinin altındakilerin kıymetini bilmiyor vesselam.