pichellanın günlüğü

Yine geçmişteki bir sayfanın tozları silindi hatırlarken...
Beş yaşında falan olmalıyım...
Babam annemi, anneannemi ve beni bir günlüğüne büyükanneme bırakmıştı.
Halam ve halalalırımın hepsi ordaydı. Bir köşede oturuyorduk, onlar yemek yiyorlardı.
Bizi çağırmadılar. Bütün gün açtık.

Lan ben bugün bu sahneyi bir dizide görsem 'gibtirin gidin' derim.
Hiçbir insan bu kadar kötü olamaz derim. inanmam yani.

Ama evet. Biz bütün gün aç otururken, onlar orda yemişlerdi.
Bir ara ananem, bir bardak su istedi. Annem mutfağa giderken, ben de peşinden gittim.
Halam pirzola kemiklerini sıyırırken, yarısı yenmiş bir tabağı gösterdi anneme;
"isterseniz bunu yeyin" dedi.
Annem teşekkür etti, suyu alıp çıktı mutfaktan.

Şimdi düşünüyorum da, bunu niye yaptıklarını hala bulamıyorum.
Halam dayımla bahçelerde koştururken annemi dikiş masasına oturtmuşlar aylarca
hepsine giysiler dikmiş, daha babamla evlenmeden...

Her işe koşturmuşlar. Ve bu kadın senin evine bırakılıyor, sadece bir gün için.
Ben bu yaşıma geldim, nedenini bulamadım panpalar.
Sadece şunu bulabildim;
bazı insanlar gerçekten 'kötü' doğabiliyor. Onların kumaşı bu oluyor
Onlardan nasıl bir elbise biçerseniz biçin, bu kumaş değişmiyor.