peki ya sen olsaydın ne yapardın

gözlerimi açtığımda başımda ağlar vaziyette buluyorum. birsürü insan çalışanlar, müşteriler ve nefes. nefes başımda ağlıyor diğerleri birşeyler yapmaya çalışıyor. tabi birde olay meraklısı halkımız yine tepemde. herkes bana baktıkça iyice kötüleşiyorum. ter içinde kalıyorum. gittikçe nefesim kesiliyor ve bu kez daha kötü oluyorum kendime gelememişken tamamen iptal oluyorum.
gözlerimi açtığımda biyerdeyim. neresi bilmiyorum. ama bir anda aklımdan olanlar geçiyor ulan alışveriş yapıyorduk biz diyorum. sonra etrafa bakınca anlıyorum hastanedeyim. iyi ama buraya nasıl geldim?onuda gibtiret nefes nerde?
biraz zaman geçince genç bir doktor geliyor odaya. nefes alışıma şuna buna bakıyor. birşeylere bakıyor aletlerle. sonra iki bacağıma birden hani nasıl anlatsam kasığın sağ ve soluna iğne vurduruyor. (aşağıda 1 ve 2 olarak okla gösterdiğim yerlere).
http://www.incicaps.com/igneler.jpg

ben derdimi anlatamıyorum, sesim çıkmıyor mal mal hareketler yapmaya çalışıyorum ama nafile. iğneleri vurup gidiyorlar. aradan 5 dakika geçiyor başka bir doktor gelip ne oldu sana diyor ama iğnelerden sonra acayip bi salaklık geliyor bana zaten konuşamıyorum birde iğneler düzelecekken gibti belamı. doktor cevap alamayınca ayağa kalk diyor mal mal bakıyorum. hastabakıcılara ayağa kaldırın diyor. kaldırıp bıraktıkları anda yere yığılıyorum. bacaklarımı hissedemiyorum altıma sıçacağım korkudan ama be dıbına koduklarım az önce iğne yaptılar bacaklarıma da diyemiyorum sürekli konversiyon demeye çalışıyorum ama ko kon kon diyip kalıyorum öyle rezil bir hale düşmemiştim o zamana kadar. yere düşünce doktor bu çocuk yürüyemiyor diyip çıkıyor odadan. dıbınakoyim diyorum tam türk bunlar birisi giber öbürüde hiç kim ne yaptı diye bakmadan teşhisi koyar gider.beni bir odaya zütürdüler sanırım gözlem odası gibi birşey olsa gerek, yatanlar vardı ama yatanlardan çok millet vardı kodumun odasında. hani şu herşeyi öğrenmeye çalışan tiplerden olur ya, kendi hastasını bırakıp neyi var acaba diye sizin peşinize düşerler. ben öyle mal gibi orda yattığım için sürekli gelip gelip üstüme soru sormaya başladılar. cevap veremedikçe birsürü senaryo yazdılar karşımda. başımdakiler 2-3 iyice bunalttılar ben yine nefes alamaz oldum kalkıp çıkayım diyorum bacaklarım tutmuyor. bilen bilir öyle panik durumlarında veli efendide yarışı birinci bitirmiş at gibi solursunuz. gittikce hızlanarak. o hale geldim ben o şekilde gittikçe nefes alamaz hale gelince etrafımdakilerde iyice takunu çıkardılar, çocuk ölüyor, yok kalp var galiba, yok şu galiba bu galiba. neden bununla kimse ilgilenmiyor felan diye bağırışmalar başladı. doktorun teki koştu geldi, oksijen mi ne taktı ağzıma ulan diyorum bunlar beni bişey yapacak kesin, dahada korkuyorum konuşabilsem bir diyorum adama el işareti fln yapmaya calısıyorum ama gibleyen kim. sonra dönüp ne geziyorsunuz burada toplandınız buraya felan diyor. oradakilere kızıyor. birisi ailesine haber versenize çocuğun felan tartışmaya başlıyor doktorla. ve doktor abi sağolsun o hala güldüğüm cevabı veriyor.
-kimsesiz o, kimsesi yok galiba bulamadık hiçbişey.

hemen neden bulamadılar onuda söyliyim, cüzdan taşımaktan o nedenle küçük bi çanta aldım ona koyuyorum hertakumu. telefon cüzdan kurum kimliği vs. pantolonun ceketin ceplerinde bişey tutmam. gerizekalılar ceplere bakıyor bişey bulamayınca kimlik felan da yok direk bırakıyolar kimseye ulaşamadık diye. sonra birisi orda helal olsun lan dedirtecek cevabı verdi doktora. doktor bey adamın kılığına kıyafetine bir bakmıyormusun bu adam kimsesiz gibi duruyormu?
üstümde takım elbise var baya kaliteli, kravatınan ayakkabılara kadar herşey tam gıcır amk adam haklı beyler. yapacağınız işi gibeyim havalarında gelip orda yattığım şeyin kenarında ki çantayı açıyor doktor engel olmaya calısıyor amk malı, adam tartışarak açıyor ve herşeyi buluyor telefon cüzdan şu bu. hatta kurum kimliğimi görünce doktora gösteriyor siz ne biçim doktorsunuz der gibi adamın gözüne sokuyor kimsesiz dediğiniz adam kim görüyormusun der gibi. sonrasını hatırlamıyorum panpalar nasıl oldu bilmiyorum kendimden geçtim sonra ağlama sesiyle uyandım. annem babam kuzenim, ablam başımdalar. annem ağlayıp duruyor. onları görünce rahatlıyorum biraz sonra doktorda geliyor durumu anlatıyor. babamlarla durumu konuşuyorlar annem sık sık bayıldığımı söylüyor. doktor beyin tomografisi mi mr mı ne bişey çektirin hemen diyor. bu durum normal değil diyip kendine gelince gidebilir diyor. bizimkiler işlemleri şunu bunu halledene kadar kendime geliyorum biraz. girip koluma çıkarıyorlar hastaneden ama ilginç bişey oluyor. bu hastaneyi biliyorum. gelmiştim buraya. ama neden gelmiştim? aklımı kurcalarken nefesi hatırlıyorum nerdeydi? ilk kendime geldiğimde gördüğüme emindim ama sonra neden kaybolmuştu? arabaya binerken hastaneyide hatırlıyorum.. nefesin bana gelmemi istediği hastaneydi burası.. nedense kafam karışmıştı. nasıl denk gelmişti?