pichellanın günlüğü

işler babamın umduğu gibi yürümedi.
O herşeyi kontrol etmek isteyen kötü yürekli annesinin yanında, istanbul'da boşuna bekledi kuklalarını.
Herşeye rağmen ona katlanmaya devam edecek o kadını... Ve o manyak annesi için çalışacak çocukları...

"Benim çocuklarım okuyacaklar" derken annem, o türkü söyleyip eğleniyordu.
Ayağında naylon terliklerle gezen o çocukları hiç kimse ciddiye almamıştı.
Ben tembelin teki, abim tembelin teki, ablam tembelin tekiydi.
Ve annemiz de, yapayalnız bir kadındı.

Oysa kimler istemişti annemi. O zamanın şimdiki yaşlı tanıkları anlatırlar annemi.
Seka'nın sahibinin, koca fabrikatörün oğlu çok koşmuş peşinden...
işçi gibi çalışmış fabrikada, anneme yakın olmak için.
On altı yaşında çalışmaya başladığı o yerde "efsane olmuştu annen" derler.
"yürümezdi sanki süzülürdü", "ağzından tek bir kötü söz çıkmazdı", "asla dedikodu yapmazdı"
"senin annen gerçekten başkaydı" derler.

Annemin ağzından aldım ben, o da boş değilmiş çocuğa karşı...
Gönlü kayar gibi olmuş yani... Ama biliyorsunuz hikayeyi...
Ardından kuyu başında boynuna taş bağlayan bir abi...

Ve sonra sevmeye hazır olduğu halde buna izin vermeye bir koca...
On iki yıl cehennem hayatı...

Ve sonra o küçük tuhafiye. O dükkan bizim cehennemden çıkışımızdı.