peki ya sen olsaydın ne yapardın

aklıma gelen herşeyi soruyorum... tek tek herşeyi anlattırıyorum. aslında hiçbirşey sormak istemiyorum. böyle şeyleri duydukça öğrendikçe çok üzülen bir yapım var. bilmiyorum dayanamıyorum böyle şeylere. ama anlatışından, sesinden ve cevaplarından, değişip değişmeyi istemediğini anlamaya çalışıyorum. zor bir dönem olacak benim için, umurumda değil. ancak o istemeden böyle birşeye kalkışırsam sonra kendime kızacağım neden boş yere zamanını harcadın. o sürede birsürü insana yardım edebilirdin.. herşeyi anlattı bana. hemde herşeyi. hem soruyorum, hem cevap istiyorum, hemde aldığım cevaplardan sonra hatalarına kızıyorum.. fakat herşeye rağmen sanane amuğa gorun demiyor ve cevaplıyor herşeyimi. belkide değişmek, kurtulmak bunlardan umurunda bile değil, sadece kaybetmek istemiyor beni, onu gibmek için onunla konuşmayan birisini bulduğu için, kaybetmektense kızmalarıma katlanıyor. bir ara o izbandut kim peki dedim. babasının hapisdeyken koruduğu o zamanlar küçük olan fakat sonradan o dev insana dönüşen bir varlıkmış. hapisden çıkınca babasının yanından ayrılmamış. içimi yeniden korku kapladı ama "eğer ölümüm kurtaracaksa vatanı, bu canı koruyan nefse yazıklar olsun" diyerek giberim dedim kim olursa olsun, neyle karşılaşırsam karşılaşayım bu kız artık değişecek.ve ben ne olursa olsun yardım edeceğim, hemde ne pahasına olursa olsun.

artık korku gitmişti içimdeki. hergün yanıma gelmesini söylüyorum
-bundan sonra sürekli yanımda olacaksın, dersinide gerekirse ben çalıştıracağım öğle araları. o üniversiteyi kazanacaksın. geleceğini hatalarına pişman olarak değil, hayallerini gerçekleştirerek yaşayacaksın.
-elimi hiç bırakmayacaksan, ne dersen yapacağımı bil.
-bizde geri vites yok kızım hasta etme adamı
-korkuyorum işte, kısacık süre tanıdığım halde hayatımdan çıkmak istediğinde bile yıkıldım, şimdi alışıp iyice sana, sonra gitmenden korkuyorum
-merak etme, ben sözümü yemem.
-bende sözünden çıkmam
-o zaman anlaştık
-anlaştık