uykusuz çizerlerinden biriyle başımdan geçen

bir hadise. dinleyin bir hafta kamyoncu zütünde kalmış penye donu tipliler... dinleyin... gerçek.

gibime benzeyen karikatürlerimi aldım gittim asmalımescid'e. ilk kez gidiyorum. bir sürü çoluk çocukla orda bekledik kapıda. tam saatinde alıyorlar içeri. girdik. kızın biri börek getirmiş. onu verdi. umut sarıkaya, ersin karabulut, yiğit özgür... alayı orda tesadüf.

sıraya girdik, çizimlerimize bakıyorlar.
bana sıra geldi. ismini vermeyeceğim adamın. baktı baktı. "olmamış bunlar berbat" dedi.
tamam, dedim. diğerine baktı. o da kötü dedi. sende yetenek yok dedi. dedi de dedi.

"olsun, teşekkür ederim, yine de önemli sözleriniz" diye alttan aldıkça çoştu bu deve güreşi yapar gibi.
"ne tavsiye edersiniz, ne yapayım?" dedim, hepten delirdi. "bu tavsiyeyle olacak iş değil. yetenek gerek" dedi. başka bir çaylağın karikatürü vardı orada. ona bakayım dedim, yani fikir edinmek için. eliyle kapattı üzerini "hayır" dedi. sanki zütünüze bir bakabilir miyim, demişim gibi.
tiksintiyle baktı adam bana. "e tamam. peki gene de teşekkürler" diye diye mevlana gibi takılıyorum orada. sonra kalktım, gidiyorum hala laf sokuyor arkamdan baka baka. "iyi de olmaz işte" diye. hırsını alamadı.

neden anlattım bunu? bilin sevdiğiniz bu kıymetli çizerleriniz kimdir, nedir.
"feryadını ırzını rahmini ardını tipini" gibeyim ben böyle talihin.