geçen yıl tam bugün ihanete uğradım

gözleri yaşarmıştı. bunu izlemek beni huzursuz etti. içim sızladı. fedakarlık buydu galiba. geçmişte kaybettiğim benden bir parça bulmuştum adeta. fedakarca seviyordum sanki. oysa nefret etmem tiksinmem gerekiyordu ama gözleri yaşarmış, iki duygusal laf etmiş benim dengemi bozmuştu.
"Gözlerinde bahardan fazlası var dedim" yaşlı gözlerine bakarak. neden dedim bilmiyorum. içim acıyordu bunu birazcık hissedip daha fazla pişman olması için belki de...
ve devam ettim.
"Keşke yalan olmasalardı."
ne düşünür ne anlar umrumda olmadan söyleyiverdim. tam pişman olacaktım ki:
"Yalan değildi" dedi.
alaycı alaycı tebessüm ettim.
"Yalan olmasaydı bu bakışlardan şüphem olmazdı."
"Her şeyim yalandı Murat. Senden önceye kadar... ” dedi. Ve: “Senden sonrası da öyle… benim hayatımda tek gerçek sendin ve ben bu gerçeği taşıyamayacak kadar aciz bir aptaldım. Kaldıramadım.”
içim titriyordu ama bu duruma düşmemdeki tek sebep olan bu kızdan bir yandan da nefret etmek istiyordum. üzmek, ağlatmak istiyordum.
"gerçek olsam neye yarar. senin içindeki sevgi yalandı. benim gerçeğimi yalan edecek kadar yalandı."
o ise inkar ediyordu.
"Sana karşı herşeyim temizdi, bembeyazdı."