bu gün telefonumun çalmasıyla uyandım

ertesi gün bileti aldığım adamı bulmak istiyordum. kendimi sır kapısında oynuyormuş gibi hissediyordum. geçen haftanın bileti benim elime nasıl geçebilmişti. apartmandan çıkarken hacı dedeyle karşılaştım. tüfeğiyle çatıya çıkıp beni sokaktan çıkana kadar koruyacağını söyledi. hala parada kendine pay biçiyordu. parayı bileti aldığım amcaya geri vereceğimi söylesem sanırım beni kurşuna dizerdi. ama bunu yapmalıydım. belkide aldığım bilet o amcanın kendine sakladığı biletdi. hem koşarken bana seslendiğinide duymuştum ama bakmamıştım. parasını ve aldığım hisseleri ona geri verip yarım kalan işimi bitirecektim. bu kadarı yeterdi. merdivenlerden indim. apartmanın girişi kum torbalarıyla çevrelenmiş. apartmandaki üç beş komşuyada hacı dede silah verip nöbet tutturmuş. altları çizgili pijama kafalarında kask. kahkaha atmıştım. daha sonra bileti aldığım sokağa gittim. amca orada tezgahının başındaydı. yanına gittim. “hoşgeldin evlat bir kere şansın yaver gitti diye genemi denemeye geldin” dedi bana ve güldü.” ona durumu anlattım. benimle dürüstçe konuştu. arkamdan eski bilet sattığını söylemek için bağırdığını ve o biletin geçen haftanın satamadığı biletlerden biri olduğunu söyledi. diğer satılmayan biletleri geri vermiş ama onu unutmuş. yeni biletlerin arasına karışmış. farkedincede kenara koymuş. bilete ikramiye vurduğunu oda bilmiyormuş. ben ne diyeceğimi bilememiştim ve ona para vermeyi teklif ettim. amca “kimim kimsem yok o para bu yaştan sonra benim bir işime yaramaz evlat. o bilet tamamen senin şansındı benim değildi.” diye cevap verdi. böyle bir insan olduğunu görmek beni çok şaşırtmıştı. gerçekten mutlu olmuştum. amcayı zar zor ikna ederek bankaya gitmiştik ve paranın bir kısmını ona vermiştim. bundan sonra çalışmak zorunda kalmayacaktı. daha fazla pay vermek istediğimde kesinlikle reddetmişti. beraber bir yemek yedikten sonra vedalaşmıştık.