adonisi olmayan yazarların daha mutsuz olması

küçükken bir rüya görmüştüm.
hiç uyanmak istemeyeceğim bir rüya.
o zaman kendimi daha keşfetmemiştim.
beni mutlu eden tek şey oyun oynamaktı.
hafif serin ve puslu bir sonbahar sabahı
terasa çıkıyorum ve karşı blokta o küçük çocuğu görüyorum.
birbirimize bakıyoruz, sessizce hiç konuşmadan
ama aslıda çok şey konuşuyoruz hareket etmeden.
sarı saçları rüzgarla dans ediyor, küçük mavi gözleri pas pas parlıyor.
anlaşmış gibiydik. buluşacaktık.hemen arkamı döndüm koşmaya başladım.
merdivenlerden iniyorum hızlıca, kalbim çarpıyor.
titriyorum.
çıktım dışarı, sağıma bakıyorum yok, soluma bakıyorum yok.
her yerde onu arıyorum.
hiç konuşmadan beni anlayan, zihnimi okuyan çocuğu
ama yok, gitmiş.
anlaşmıştık ama daha zamanı vardı.
bekliyorum...