bu gün telefonumun çalmasıyla uyandım

atlamak için yavaşca doğruldum. gökyüzüne son bir kez baktım ve gülümsedim. şahane hayatımın sonuna gelmiştim artık. gözlerimi kapadım. o arada arkadan geçen arabanın yüksek sesle çalan radyosuna kulağım gitti. haberleri yüksek sesle dinlemesi iyiydi. en azından çevredeki insanlarda haber dinleyebiliyordu. topluma yararlı bir davranıştı. gibi düşünmedim ve bari ölürken rahat bırakın dıbına kodumun çocukları diye geçirdim içimden. trafik biraz sıkıştı. araba tam arkamda durdu. “3 1 3 1… ” bir an arkamı hızlıca döndüm dönerken ayağım tökezledi ve debelenmeye başladım. “2 1 4 0″ direğe tutundum ve ayağım kayınca yere düştüm. “piyango bu numaralardaki bir tam bilete çıktı. talihli henüz ortaya çıkmadı.” yüzümde bir şaşkınlık ifadesi vardı. bu arada arabalarından inen 1,2 kişi yapma etme kıyma” diye yanıma geldiler. ulan demirlerin üstündeyken gelen yoktu. sonra “gibtirin gidin” diye bağırdım. çevremdeki insanlar bana anlam veremedi. hızla oradan uzaklaştım.