kendimizi bir şiirle ifade ediyoruz

yalnızlık rüzgarında sipersiz
gözyaşlarımda şemsiyesizim
bir tek ben tutuyorum nasırlı ellerimi
dünyada tek ben dokundum çıplak omzuma
bir kızın şehvet teriyle ıslanmadı tenim
ne de morardı taşaklarım yiyişmekten

her şeyi yaşayayım derken
hiçbir şeyi yaşayamamak benimkisi
ekmek, su, tuzdan gayrı
sadece ana, babam, dostum var
yalnız ve işsiz hayat benimkisi
sabah bir sebebe uyanmamak
hiçbir zaman erken kalkmak zorunda olmamak
ve anlık pişmanlıklardan oluşan

bazen elimde tüten sitemkar bir sigara
'sen yandın beni yakma' diyen
dumanlarını mutlu, uzak diyarlara savurduğum
sonu kültablasına çakılmak olan zavallı
bazen şişeden hoyratça içilen şarap

vazgeçmek ve hiç vazgeçmemek benim hayatım
güzel günlere duyulan umut ve uyku haplarım
gece gece ağlamak ve sabah gördüğüm masmavi gökyüzü
yastığa yorgana sarılıp uyumak kimi zaman
sanki bu buhran yıllar boyunca geçmeyecek
hayatının hiçbir taka benzemeyeceğinin idrakı bazen
aklıselim insanların kaçamayacağı gerçek