bu gün telefonumun çalmasıyla uyandım

işte günün küçük sürprizi. bana bu güzel günde enerji verecek bir doping. aranan kan. bu kayınvalidemin sesiydi. kendisi çok sevecen ve şirin bir kadındır. öz annem gibidir. beni oğlu gibi sever. heyecanla kapıyı açtım. hoşgeldin anneceğim dedim ve sarıldım. sarılmamla beni itmesi bir oldu. “ay. anası gibi yılışık, babası gibi kurnaz. kızımın hayatını mahfettin meymeletsiz herif, senin için saçını süpürge etti, onu ne doktorlar, ne mühendisler istedide senin gibi bir serseriye ne halt yemeye verdik. ah benim talihsiz kızım, ah benim kadersiz yavrum, ah benim aptal kızım.” diyerek söylenmeye başladı. otoriter anne rolünü çok iyi yapıyordu. ama beni sevdiğini biliyordum. benim için mutlu olabilmesi için ona sürprizimi söyledim. “anne ben iş buldum, görüşmeye gidiyorum!” diye bağırdım. yüzüme tükürdü. çantasıyla bana vurmaya başladı. aynı zamanda “boyun posun devrilsin, gün yüzü görmeyesin” gibi bir şiir okuyordu. sonra çekip gitti