en çok bozuldugumuz anları yazıyoruz

üninin başlarında çalışkan olduğumdan hoca beni severdi, 2. sınıfa geçince beni çağırdı, eğiti öğrenci oalcaksın dedi, radyo tv bölümündeydim, kamera fotoğraf makinesi falan kullanıyoruz. sonra 1. yeni gelen sınıflara öğret bu makineleri, eğer güzel öğrenmezlerse senden bilirim dedi, neyse ben topladım bu çaylakları geçtik stüdyoya. fazla kişi çağırmadım zaten. kalabalıkta çok iyi konuşamam asosyal bi insanımdır. 6-7 kişi vardı kamerayı kurdum odaklanmışım hiç olmadığım kadar cool bi şekilde anlatıyorum, içten içede zütüm kalkıyo. hani ben biliyorum onlar bilmiyolar ya. neyse bi süre sonra bi telefon çaldı biraz sinirlendim dikkatim dağıldı sonuçta. devam ederken baktım kimse giblemiyor telefonu hala çalıyor. "kimin bu telefon kapatsanıza" diye kızdım. bunlar birbirlerinin yüzüne baktılar hepsi telini kntrol etti onalrdan gelmiyomuş. benden geliyomuş aq. çıakrdım tel baktım, hafıza kartını evde çıkarmıştım onun için zil sesi değişmiş galiba. bozuntuya vermedim, "aaa benden mi geliyomuş, kim değiştirdi bunun sesini" falan dedim teknolojiden anlamıyomuş gibi, bi iki kız gülmüştü, ama tam olarak bozuldumda saılmazlan aslında, demi muallakler?

edit: kendisi kusursuz sanmayıp, yazma cesareti gösteren herkese şuku veriyorum beyler, ayrıca medeni cesaretinizden dolayı tebrik etmek lazım