liseye başlarken hayallerim vardı.her şey çok güzel olacaktı. aşık olacaktım belki.. güzel arkadaşlıklarım olucaktı. hani hepimizin içinde bi heyecan olur liseye başlarken. benimki farklıydı... ben liseye başlayana kadar hiçbir şey yaşamadım. diyorum ya toz pembeydi her şey. ailem beni pamuğa sarıp büyüttü. zorluk nedir bilmem. öyle acılarımda olmadı liseye başlayana kadar. daha doğrusu liseye başladığımda hala çocuktum. neden mi ? çünkü yaşanan acılar büyütür insanı. okula başladığımda kendimi büyük hissediyordum.ama aslında ufacık çocuktum. acılar kolay büyütür insanı,o zamanlar bilmiyordum.. acı olgunlaştırır. neyse güzel bir gelecek beni bekliyordu. neler yaşayacağımı düşündüm günlerce. annemin söylediği kadarıyla lisede çok arkadaşım olucaktı ama mezun olunca hiçbiriyle görüşmücektim. çünkü lise böyle bir yermiş. gerçek dostluklar üniversitelerde olurmuş. annemin haksız çıkmasını istedim hep.ama anneler her zaman haklıdır dimi ? haha..
hiç heyecanlanmadığım kadar heyecanlandım ilk gün. güzelce üniformalarımı giyip okuluma gittim..

ve her şey başlar.