4 yıl

hafif esen rüzgar artık gözyaşlarımı tutmama engel olamıyordu oturdum köşeye ağlamaya başladım. ayakta durcak gücüm kalmamıştı. akşama kadar dolandım eski evimize baktım mutlu olduğumuz günlere yeller vardı şimdi yerinde. şu kavşakta sarılmıştım ona, bi sonrakinde el frenini çekip korkutmuştum. şu marketti ona çikolata aldığım, şu yoldu yürürken kucakladığım bu sahildi elele gezdiğimiz, şimdi rüzgarın kumu kaldırması gibi hafif. arabaya bindim. tüm anılarımı canlandırıp mutlu olmaya çalışıyordum. hava kararmaya başlamıştı. eve gitmeyecektim. kararlıydım lunaparkın oraya çektim arabayı koltugu yatırdım uykuya daldım. sabah daha gün ağarmamıştı cama vuran bi el açtım camı polis,

- buyrun memur bey.
- ihbar var.
- nedir?
- bizimle merkeze kadar gelir misiniz?
- geleyimde noldu?
- aracın plakası ihbar edildi.
- araç benim.
- buyrun beyfendi merkeze.
- tamam geliyorum.
- arabayı arkadaş alır.
- hop yok öyle bişey kalsın.
- peki.

merkeze gittik komiser odasına çağardı ulan suçumu bile bilmiyorum. komiser dedi ki;

- nerdeydin sen?
- lunaparkın ordaydım.
- ailen çok endişelenmiş.
- niye endişelenmişler ki?
- dünden beri yokmuşsun.
- doğrudur.
- şimdi yanına bi arkadaş vericem doğru eve.
- yok gerek yok ben giderim.
- var var. gitmeyeceğini ikimizde biliyoruz. hay amk polis nerden çıktı ya?