babam beni sevmiyor diyerek ağlamak

büyük bir başarıdır.
biz doğduk babamız bizi aldı kucağına öptü kokladı yavrum dedi tabi bu şanslı olanlarımız. annemiz de sevdi bizi çok sevdi. kılımıza zarar gelmesinden korktu. korudu kolladı. azıcık büyüdük biz. konuşur olduk yürür olduk. onlar bizi gene sevdi de azaldı seni seviyorum demeler, ne bileyim işte şımarmayalım diye azaldı bir çok şey. biz bir şeylerin farkına vardık sonra. bizim babamız annemize yanımızda hiç seni seviyorum demedi tutup elinden yanağına bir öpücük kondurmadı. sevgi vardı ama ortalıkta yoktu. büyüdükçe bize olan sevgi de birbirlerine duydukları sevgi de git gide azaldı azaldı demeyelim de daha görünmez oldu. biz büyürken bir çok şey öğrendik yemeyi içmeyi, adam olmayı, kadın olmayı, sakin olmayı saygılı olmayı ama biz sevmeyi öğrenemedik gibi geldi bana. ya da televizyonda gördüğümüz yalapşap sevgileri sevgi zannetmeyi öğrendik. şimdi bakıyorum kimse memnun değil herkes arayış peşinde herkes sevdiği birini bulma peşinde ama bulamıyor. ya da buluyor sıkılıyor, ayrılıyor. herkes olması gerekeni bulmak istiyor ama olması gerekenin ne olduğu hakkında en ufak bir fikri bile yok.

hani büyükler diyor ya nerde o eski sevgiler, dostluklar, bilmem neler. ben yanımızda ayıp diye el ele tutuşmayan bir neslin çocuğuyum nerden bileyim ben sevmeyi, nerden bileyim gerçek olanı, olması gerekeni. ama işte en azından ağlıyorum babam beni sevmedi diye.