ne mutlu insanım diyene ulan piçler

Oooo hacut nağber? Beni tanıdın mı? Sürekli Küba’dan puro getirten, karı/kıza komünist ayağı çeken üniversiteliyim ben. Eee, geçen arkadaşlar puro getirdi Küba’dan; moruk içmen lağzım yaa. Anlatılmaz dıbını gibeyim. işçi haklarını savunurum oğlum ben. “On dört saat çalışmış nasırlı parmakların hakkı ödenemez dıbına koyayım” derim; ama otobüste zütümü kaldırmadan, kulaklığımı çıkartmadan yolculuğa devam ederim. Benim bir yanım da toplumcu düzen istiyor moruk. Komün ne demekti ya? Karıştırdım. Dededen, babadan Kürdüz olom biz. Okaay? O değil de; geçen Adidas’ta bir ayakkabı beğendim harika lan, alalım en kısa zamanda. “Hak, özgürlük, adalet, eşitlik” diye zütümü yırtarım ben; ancak “Altın rengindeki başaktan kefen bezi gibi bembeyaz ekmek yapıyorsunuz” diye isyan eden adama “Sen ne diyorsun yarrağam” derim. Hayat garip moruk; yannanlar, kelebekler. Marx eyi ya eyi. Askerliği beraber yaptık olom. Beraber simit oynadık dıbına koyayım. Yarın Burger’da yemek yiyecez okul çıkışı. Oradan da ders çalışmak için Starbucks’a geçeriz hacut. Uyar mı sana? Ece Temelkuran mı? O, masumların ağzı, dili moruk; sessizlerin sesi, voice of the voiceless dıbını gibeyim. Allah’ın izniyle Erasmus’la yurtdışına gidip; orada kalmak istiyorum. Benim bir ciksenlerde devrimci, günümüzde cemaatçi olan memur babam var, bir de dört sert vuruşla biten protest müzik karşim var. Haydi selametle.