hayatta hep arkada kalan oldum

neyse amk dünyası bana hep ters baktı.
yaw gerçekten anlamıyorum, insanlarla aram hiç iyi olmuyr, ben onlara ters geliyorum,
tutukluğum çekingenliğim bilemiyorum.
yazım da taklaştı, neyse affedin, zaten okuyan da yok iyi.

ilk zamanlar mutlu gibi oldum sanki, 2 yurt arkadaşım vardı mesela, aynı odada kalıyorduk, en azondan duvarlar yoktu.
ama ne oldu olmadı 2si iyi anlaştı, beni pek giblememeye başaldılar, benim se tek arkadaşalrım neredeyse onlardı,

baktım bi ortamda 2 si varsa girmeye cesaret ederdim, yoksa çekinirdim.
ama zamanla onlar da benden sıkıldı sanıyorum, onlar da gitti, zaten o sene bitmeden yavaş yavaş eve çıkmak isteyenler oluştu..
ben de onlarla çıkarız diye kuruyordum kafamda,
ben daha söylemeden 3. biriyle anlaşmışlar bile.
gerçi 2si de binti, kızlar mızlar, ben onlarla olamazdım zaten.
bana söylemeye bile gerek görmemişler, laf arasında söylediler, şaşırdım bişey de diyemedim.

hayatta konumum bu oldu, şimdi bile 3-5 kişiyle muhabbetim oldu ama yüzeysel,
hiçkimsenin en yakın dostu değil sadece öylessine bir arkadaşı oldum.
sonunda yurt da olmadı bana oradan da çıktım.

eski duvarlar ve bana devam ettim