hayatta hep arkada kalan oldum

neyse biraz uzaklaştım dertlerden tabi, o yaz tatile falan çıktım.
sağda solda ünlü oldum. bölümüm duyan herkes vayyy çekiyor. ama ben de en ufak gururlanma yok, aksine, önde olmak oldum olsaı beni korkutmuştur. ben hep dibi severiim, görünmeyen yeri, belki de hep içimde bir hata yapmak, eziklenme korkusu olduğu içindir bilmiyorum.

geçmişte hiç mutlu olmadığımdan mutlu olmaktn kormamdır belki bilemiyorum.
tek bildiğim ailenin gözünde kahraman gibiydim. ama yalancı kahramanlık
bunu ben de biliyoerdum, yaşama sevinci denen taku çoktan kabetmiştim.

insanlara sevgimide ilkokul sıralarında, ufak boylu bir çocukken unutmuştum

o yazı da öyle geçirdim işte.
mutsuzama korkuyordum, yeni bir şehir, üniversite nasıl b,rşey?

yurt nasıl?

aslında son dönemlerde merak duygusu ve üniversite adının çekiçiliği bana ne olduğumu da unutturmuştu
farklı bir ortam beni gerçekten bu kez de heyacanlandırıyordu.
aynı lisenin başında olduğu gibi.

farkındaysanız hayatta okul tabanlı gdiyor, çünkü okul harici bir hayatım olmadı,
komik anılarım, süper bi arkadş grubum, maceralarım, yaramzlıklarım olmadı,
ben ve duvarlar vardı sadece hayatımda.