hayatta hep arkada kalan oldum

neyse dıbınıyiyim. dertlendim yine, 3 aydır okula da gitmiyorum
hayatta tek dayanağım eğitim oldu, belki tek kazancım.
taktan bir lise hayatı beni derse itti, mal gibi bir adamdım ama çok çalışım.
acı ama başka işim yoktu.
dershaneye de gittim ama anlamadığım yeri sormaktan acizdim.
hocayla muhataba girmekten korkutuğum için, saatlerce soruyla uğraşşırdım,

insan ilişkilerim hep zayıf oldum. annemle babam-kardeşimle bile.
şimdi kendimi aynen dünyada bir uzaylı gibi soyutlamış hissediyorum.

internet ve bu tür siteler tek dostum.

en çok üzüldüğm ne biliyor musunz?
elele tutuşan sevgililrt görünce içim cız ediyor denir ya öyle.
ya da kahkahalar atan 3-4 arkadaş, sinemaya giden 10 kişilik arkadaş gurubu<
bunların değerini bilin amevlatları. bakıyorum amk ilkokuluarı sevgili yapmış, el ele geziyr
kendimden utanıyorum.
insanın ihtiyacı sevmek, sevilemek,
hiç kız arkadaşım, arkaadşım cart curt olmad, hele son yıllarda bunun ekgibliğini hep hissediyorum<

hayat renksiz film gibi gidiyor.

neyse sınavlara falan girdim ve sonuncu bekliyorum