hayatta hep arkada kalan oldum

ama sonra amk, belli yaşa geldikten sonra insanlar sizden başka şeyler görmek istiyor.
bense hiç arkadaşı olmayan. okuldan eve giden bir makina gibiydim. 7. sınıfta dershane hayatım olana kadar haftasonu dışarı çıktığımı hatırlamam. acı ama öyle.

komşuları apartmanda görünce başımı önüme eğer geçerdim. ne bir günaydın, ne bir iyi akşamlar.
yıllarca böyle geçti. arkadaşalarımla arada konuşurdum ama hiçbir zaman dostum olmadı, arkadaşım olmadı,
sadece yanımda yöremdekilerle ufak tefek konuşmalar.

ama beni kimse benimsemedi. hani olur ya ergenlik pgibolojisinde anlatılır, "grup içinde benimsenme isteği"
evet benim grupta benimsenme kabul görme isteğim vardı. başta ben çekinirdim
sonraları ise, onalr beni. 2.si daha acıydı tabi.

çoğu zaman kızlara hava atmak için atarlandıkları mal oldum, eşek şakası yaptıkları, alay ettikleri eşek oldum.
bunlar beni daha çok yıktı.
benim içimde insanlara karşı en ufak bir kötü niyet yokken onlar neden böyle yapıyorlardı?
bunu o zamanlar hiç anlamadım.