hep siz mi yazacaksınız

part 2

• **

Her şey birkaç saniye içinde oluvermişti. Türkiye'nin en büyük iş adamlarından biri olan Engin KIR, şimdi dağılmış bir et yığını halinde yerdeydi. Böyle olabileceğini kim tahmin edebilirdi ki? Engin KIR'ın sonunun böyle olabileceğini kim tahmin edebilirdi?

• **

Başkomiser Murat, yüzündeki tiksinti ile cesedin yanına yaklaştı ve kurşun deliklerini saydı. 7 tane. 6 tane vücuda, 2 tanesi kalbin çevreside olmak üzere; bir tanesi de tam alnının ortasına gelen bir kurşundu.

"Çok yazık. Böyle bitmemeliydi."

Yanındaki çalışanlar onunla aynı fikirdeydi. Arkadan yirmili yaşlarında, işe yeni başladığı çok belli olan bir çocuk geldi. Elindeki dosyayı Murat'a uzattı. Sonra da burnunu hafifçe kapayarak konuşmaya başladı.

"Katil, 46 yaşında, bekar bir erkek. Salih ARI. Daha önce sabıka kaydı yok, gazeteci kendisi. Egzamalı adında da bir lakabı var. Çevresinde çok sevilen bir tip. Kimse onun böyle bir şey yapmasını beklemezdi."
"En beklemediklerinden korkmalısın."
"Sanırım öyle olmalı."
"Nasıl kaçmış buradan? Güvenlik görevlileri ne işe yarıyor?"
"Olayın şokuyla hiçbir şey yapamamışlar. Suratlarına hedef alınmış silah onları korkutmaya yetmiş de artmış. Silahlarına davranamadan ikisi de öldürülmüş. Sonra da katil yürüyerek olay yerinden uzaklaşmış."
"Şerefsiz herif. Bunu nasıl yapabiliyor?"

Murat, içten içe hayranlık duymuştu. Soğukkanlı katilleri hep sevmişti çünkü. Çünkü onlar yakalanması zor olanlar olurdu genelde; titiz ve dikkatli çalışırlardı. Arkalarında pek iz bırakmazlardı.

Ama bu olay öyle değildi. Herkes onun kimliğini biliyordu. Üstelik kameralara karşı da 2 kez göstermişti kendini. Biri olaydan önce, biri olaydan sonra. Neden böyle bir şey yapmıştı ki? Gizlice öldürebilirdi, şarabının içine zehir koyabilirdi. Ama o, bir kaos yaratmayı tercih etmişti.

Üstelik başarılıydı da... Kaos yaratmıştı. Yarattığı kaostan da yürüyerek uzaklaşmıştı. Şimdi nerede olduğunu kimse bilmiyordu. Arabası yoktu, yürüyerek gitmişti. Kimse de takip edememişti.

• **

Salih, uzunca bir yürüyüşten sonra, silahını oturacağı yerin hemen yanına bıraktı. Birkaç saniye silahına bakındı ve tekrar eline aldı. Karşısında durmakta olan annesinin mezarına doğru yürümeye başladı. Mezartaşının yanı başına çömeldi.

"Sonunda anne."

Silahı, annesinin toprağının altına gömdü.

Orada, güvendeydi.

Orada, annesiyle birlikteydi.

Annesi, ne olursa olsun o silahı korurdu.

Silah, asla bulunmayacaktı. Her ne kadar bulunmasının önemi olmasa da, diğer insanlar için durum buydu, manevi değerler her zaman üste çıkmıştı.

Silah, onun için çok değerliydi. Sıradan bir silah değildi çünkü bu.

Bu, babasının, annesini öldürdüğü silahtı.