en çok utandığınız anlar

lise çağlarımdı , hayatın sillesini yemiş hallerimle kendi çapımda takılıyordum. tarzımla , diksiyonumla , üslubumla etkileyemeyeceğim kız yoktu
hayata baş kaldırdığım zamanlardı, dünya gibimde ahiret daşağımda pervalarıyla attığım adımlar bana gurur veriyordu...

iskan ettiğim yer ile okul arası dk ölçütü ile yaklaşık 25-30 dk civarıydı. Gidiş geliş haliyle yorucu ve tek başınalığın verdiği sıkıntıyla geçiyordu
yeni bir güne aleti dik, sesi gür ve yeni güne isyan edebilecek kadar dirençli şekilde başladım. kahvaltımı ettim, çayımı döktüm , sigaramı yaktım
balkona çıkıp bir temiz hava çektim içime.

ahenkli ve vezin hareketlerle bir yudum çayımdan, bir fırt cigaramdan aldım. Okula gitmek için hazırdım, ayakkabılarımı giydim ve apartman merdivenlerini sayarak indim.Her güzelliğin bir kötü yani vardır hani.ne yazık ki o gün ağır nezleydim. Burnum fırıl fırıl akıyor etrafımdakiler itici bir bakışla beni korkutuyorlardı. yolda burnum akıyor sürekli fırt fırt içine çekiyordum ta ki boş bir yola girene kadar. Boş yola girdikten sonra cebimdeki peçeteyi çıkardım ve
fırt sesiynen beraber burun deliklerimdeki tüm mukusları peçete içine fırlattığım an da geçtiğim yol üzerinde bulunan apartmandan çıkan yaşıtım bir kızın iğrenç surat ifadesini görene kadar çok mutluydum.O an kendimden nefret ettim , utandım, kızardım, morardım, evet ben iğrençtim..