beyler yardım edin acıyn bana uzun olcak ama

panpa daha lisedesin lan bu yaştan böyle yaparsan ilerde ne tak yiyeceksin
bende sana kendi hikayemi anlatayım ben anaokulundan bile atılmıştım panpa sana o kadar diyeyim yalnızlığı severdim ben 6 yaşıma kadar hiç arkadaşım olmamıştı nerdeyse bir kaç kız arkadaşım vardı erkeklerle fazla arkadaş olamazdım dışarı çıkıp oyun falan oynamazdım
anaokuluna başlayınca orada birleşmeli kaydıraklar vardı hiç çıkmaz o an aklımdan herkes üstündeyken bağlantı yerinden çekip kırmıştım kaydırağı herkes düşmüştü tabi sonrasında atılmıştım.
daha sonra ilk okula başladım herşey farklı olur belki diye düşünüyordum hiç bi gib farklı olmadı hala ben o somurtkan içine kapanık çekingen çocuktum.
benim durum biraz daha farklıydı herkes benimle arkadaş olmak isterdi ama ben olamazdım konuşurdum ama öylesine hiç kimseyi yeterince yakın hissetmiyordum. daha sonra orta okul geldi bu sefer her şey değişecek dedim yine olmadı bir kaç kız arkadaşım vardı sadece erkek arkadaşlarım vardı ama onlarla okul dışında görüşmezdim hiç birini yeterince samimi görmüyordum açıkçası güvenmiyordum.
ardından liseye geldim bu sefer herşey değişecek dedim çok söz verdim kendime ilk sene yine hiç birşey değişmedi hala ben o çekingen çocuktum değişen bir şey yoktu bir sene daha geçti artık her şey farklıydı çünkü çok özel biriyle tanışmıştım onunla arkadaş olmak bambaşkaydı dünya üzerinde kimse ile tanışmamış olsam bile olurdu artık o yeterdi.
ardından kendime harika bir güven geldi tüm sınıfta bir popülerliğe ulaşmıştım herkes benim arkadaşımdı artık bu sürede body geliştirdim satranç geliştirdim iyi bir oyuncu oldum turnuvalara gittim tüm arkadaşlarıma yardım ettim ders vermeye başladım okul içinde bu şekilde artık yalnızca benim sınıfım benim arkadaşım değil tüm okul benim arkadaşımdı büyük sınıflarda dahil buna artık okul çıkışlarında arkadaşlarım beni bir yerlere davet ediyordu tatillerde arkadaşlarımla buluşuyordum o hala eşsiz insanla arkadaşlığım sürüyordu buda bana süper moral veriyordu
daha sonra üniversiteye geldim liseden pek çok arkadaşımla hala görüşüyordum hatta ilk okul arkadaşlarımdan bir kaçıyla bile görüşmeye başlamıştım artık bambaşka biriydim popülerdim üzülecek birşeyim yoktu tabii ki her zaman mutlu değildim olamazdım zaten dıbına koyim kim mutluki her zaman , her zaman mutlu olmayı umarsın çok hayal kırıklığına uğrarsın
bu dönemde pek çok şiir söz yazdım pek çok arkadaş edindim daha sonra şimdiki hayatıma geldim işte hala pek çok dostum var istediğim an sırrımı yazacağım onların bana yazacağı harika insanlar var eşsiz insanlarla arkadaşlığımda devam ediyor

panpa senin için incideki en uzun yazımı yazdım bak haline çok üzüldüm ondan yazdım özet olarak umudunu yitirme panpa belli alanlarda kendini geliştir kitap oku film seyret satranç oyna kısaca biri bir konudan konuşurken odun gibi kalma müzik kültürü edin biri bir şarkıcı söyleyince bu kimdi lan deme iki yorum yapabil hakkında iyi olduğun bir alan varsa turnuvalara katıl arkadaşlarına öğretmeye çalış espri yeteneğin varsa buda çok işine yarayabilir
eğerki bunları bu okulda yapabileceğine inanmıyorsan okul değiştir depresyon çok ağır bir şeydir lisedeyken bende geçirmiştim intihar noktasına gelmiştim intihar etmeden bir kaç dakika önce vazgeçmiştim , yo zütüm yemedi değil her şeyi göze almıştım ama daha sonra ben gidince üzülecek olanları düşündüm üzüleceklerinden şüphe ettim daha sonra şüphemin yersiz olduğuna karar verdim gerçekten beni seven insanlar vardı bazılarının sevmemesi karşılık vermemesi kimin gibindeydi ki
son olarak panpa kesinlikle bu yaştan bu kadar çok karamsar olma sonu kötü olur sakın sigara falan başlama ilerde başına çok dert olur