çocukluğumuzu özlüyoruz çünkü

o yaşlardayken toplum üzerimde oynayıp bize şekil vermiyordu. ufacık şeylerden mutlu oluyoruz bir sakız bile bizi mutlu edebiliyordu. mahallede çamurun içinde , inşaatta , hatta taştan kalelerde mutluyduk gülüyorduk.. eğlene biliyorduk.. sorunlarımız yoktu.. beğenilme , beğendirme , iyi insan olma , kendini sorgulama gibi konularımız yoktu.. hayatın hep bu eğlencelerden ibaret olduğunu düşünerek büyüdük , toplum bizi kandırdı , zamanla toplum bizi içine çekti. yaşam koşulları bizi sınıflandırdı. espri anlayışı , kültür farkı , aile ve din birbirimizden uzaklaştırdı.. ufacık beyinlerimiz yerini hayallerimizden katı düşünlere verdi.. çocukluk aşkı vardır bilir misiniz? o kızın yanında yanaklarınız al al olur , ne diyeceğinizi şaşırır kekemelersiniz.. onun... onun yüzünde ufacık bir tebessüm yaratabilmek için uğraşırsınız , yanında zaman hızlı akar. o herşeyinizdir , onun yanında kız tavlama stratejisi hatta am bulma derdi yoktur. basit düşünceler , basit insanlarsınızdır toplum karmaşasından uzakta mutlusunuz zaman ile toplum birleşip değiştirirler seni , öyle bir değişirsin ki değişmenin farkında olamassın.. hatta.. hatta.. yıllar geçer çocukluk fotoğrafına bakar ağlarsın , gençliğini özlersin. o ufak çocuğu... o çocuk ölmüştür , siz sisteme girmişsinizdir artık akıllı düşünemez ve yaşayamaz olmuşsunuzdur. farklı sıkıntılar boy göstermiştir sizin için.. artık özgür değilsinizdir... özgürce uçan o uçurtma bir ağaca takılmıştır. ... siz sadece robotsunuzdur , ortama ayak uyduran , fame olmaya çalışan bir robot...