yarın babalar gününü yine mezarlıkta olacagim

@49 haklı beyler.

hemen şimdi ölüp gitse ardından zerre üzülmeyeceğim bir adama baba diyorum.
beni hiçbir zaman sevmeyen, gülümsemeyen,kızım demeyen, bana sarılmayan beni hiç öpmeyen bir adama..
Onu sevmeye çalıştığımda uzaklaştı hep, gözlerini devirdi, sevmedi hiç, yavrum demedi bir kerecik.
çocuk aklımla istediği gibi bir evlat * olursam beni daha çok sever sandım.
uslu bir kız oldum, kavga çıkarmadım, kitap okumayı sevdim, barbie bebekleri aptalca buldum, çizgi film seyretmedim, ders çalıştım, gözüne girmek için çabaladım, sevdiği şeyleri sevdim, yapmamı istediklerini yaptım. sırf beni biraz daha sevsin diye sırf bi kerecik gülümsesin, taktir etsin aferin kızım desin diye.
yinede ne yaptımsa yaranamadım kendisine.
oysa beni ben olduğum için, onun kızı ve canından bir parça olduğum için, tüm iyi ve kötü yönlerimle, doğru ve yanlışlarımla birlikte bir bütün olarak sevmesi gerekmez miydi?

babamdan -beni hiç sevmeyen, umursamayan o adamdan- vazgeçeli uzun zaman oldu.
artık babası kendisine gülümsesin kendisini sevsin diye çabalayan o kız değilim.
benimde babam öldü beyler, mezarı yok sadece..