yaşamaya tahammülüm kalmadı artık

çoğunuzun yaşamaya değer bir hayatı var zaman zaman şikayet etsenizde bir sekilde devam ediyorsunuz yaşantınıza dimi. çok özeniyorum size. ben de birçok kez denedim yaşama dört elle sarılmayı mutlu olmayı. yaşamaya değer birkaç şeyin olduğuna inanmak istedim sürekli. ama hayat herkese adil davranmıyor. pgibolojik bir kaosun içindeyim sanki. küçük yaslardan itibaren sorunlu bir hayat geçirdim. geçirmeye de devam ediyorum. 22 yaşındayım hala bu problemlerle uğraşıyorum. ne mi bu problemler depresyon, dismorfofobi ( ayneye sürekli bakma problemi) panik atak, takıntılar, sosyal fobi, asosyallik... işin ruhsal boyutu tabi bunlar birde bunların insanda bıraktığı fiziksel problemler var. pes ettim mi hayır. mücadele verdim. herseye rağmen bu lanet hastalıktan kurtulmak için elimden geleni yaptım. tedavi aldım yaşama tutunmayı arzuladım sürekli. baktım olmadı. hastalığımı kendi kendime yenmeye uğraştım ama artık buna da inancım kalmadı. bu hastalığın insanın karakter yapısına bağlı oldugunu düşünüyorum uzun bir süredir ki aslında gerçek te bu. yani benim normalde bu sekilde yasamayı kabullenmek gerekiyor. siz olsanız ne yapardınız bu durumda. yaşamın mutluluk değil de acı getirdiğinizi bir düşünün. gün geçtikçe mutsuzluğa tahammülünüz kalmıyor inanın. bütün zamanınızı evde yalnız basına pc de vakit oldurerek geçirmeyi bi deneyin ne kadar dayanabilirsiniz. üstelik geleceğiniz karanlıksa. sevgiden dahi nasip alamamıssanız. neden yaşarsınız