nasıl piç oldum anlatıyorum

Olamaz lan böyle bir şey..

Vallahi olamaz lan…lan.. dıbına koduğumun memleketinde, bin kuruları kızları gibiyor, satıyor, hamile bırakıyor, hayatına sıçıyor, onlara bir şey olmuyor, ben,

Ben? Ben sırf çıkıp ayrıldım diye, ömür boyu vicdan azabına mahkum oluyorum…adalet mi lan bu? Hiç mi sevgilim olmasın aq?

Olunca da hiç mi ayrılmayayım? ilk bulduğumla mı evleneyim? Yoksa sonsuza kadar yalnız mı kalayım?

giberim böyle aşkın ızdırabını lan..

O böyle ağlaya hıçkıra konuşaduruken, nihayetinde de ben de dayanamadım aq..ben de ağlamaya başladım.. kazık kadar adam.. bildiğin ağlıyorum.. sarmaş dolaşız.. sanki birbirini çok seven ama kaderin onları ayırmasına engel olamayan aşıklar gibi görünüyoruz dışarıdan, ama alakası yok..

O bana ağlıyor..ben vicdan azabından..o gidiyor.. benim yüzümden..ben…aah dıbına koyayım ah…

Yeniden başını göğsümden ayırdım, yüzünü ellerimin arasına aldım, gözlerimi gözlerine diktim,

“bize bunu yapma” dedim..

“biz” i duyunca gözlerinin içi güldü bir an..

“biz?”

“Ceyda.. gitme..zamanla alışırsın.. hepsi geçer.. insan nelere alışıyor…lütfen.. eğer gidersen bu hem senin acını arttıracak hem de bana yok yere azap verecek..”

Yüzünü ellerimin arasından kurtardı, bir adım geriledi.. gözlerini irileştirdi..

“ağlıyor musun sen?” diye sordu..

“evet.. başardın..” dedim gülerek..

“ağlama..ama azap duy…kendini benim yerime de koy.. benim için de üzül... beni unutama…en azından bunu borçlusun bana..”

Aniden yaklaşıp dudaklarıma, dudaklarını bastırdı.. öpmedi, adeta mühürledi…bir daha kimseler açamasın ister gibiydi..

“unutma beni” dedi.. kızıl saçlarını savurarak döndü arkasını, merdivenlerden çıkıp gözden kayboldu.. sonradan öğrendim ki, zaten çoktan ailesiyle filan konuşmuş, her şeyi ayarlamış..kim bilir onlara ne bahane uydurmuştu.. muhtemelen bana söylediği ilk bahanesini onlara esas neden olarak sunmuştu..