herkes anlatıyo bi de ben anlatayım amk

tarığınki de kötüydü amk. Samsuna üniversite için gitmiş tam ortama alışmışken sevil diye bi kıza tutulmuştu. Kız buna ne evet diyodu ne hayır. Bu da ne vazgeçebiliyodu ne doyasıya sevebiliyodu kızı. Zaten kız anlattığı kadarıyla civciv tayfaaındandı. Hni bu kampuse girdiğinde kocaman çantası, boyalı cırtlak renkli saçarıyla dikkat ceken. Sen yuzunu yıkamazken sabahın koründe suratına alçı sıva yapıp ustune saen boya vuran kızlardan. Ama seviyodu tarık. Dolayısıyla o bizim yengemizdi, yzunu hiç görmesek de...
işte o o yuzdn tarık bana "yavsak benim gibi olsan daha mı iyi? Bak amk kız resme dalga geçiyo benle. Taşşakoğlanı oldum ne evet diyo ne hayır" dmişti. AKlınca bana destek oluyodu senin bi umut var benim o da tukeniyo demeye getiriyodu. Nerden bilsin benim mvzunun hepten umutsuz vaka olduğunu?
Madem durum bu kadar umutsuzdu nie lan benim içimde bu kadar sevgi vardı? Sevginin olduğu yerde umut da vardır amk. Sevmek dediğin zaten baslı basına bir umutlanma biçimi değil mi panpalar?